تعريف حيات آدمي به عقيده و جهاد و دعوت انسان به آزادگي كلام مرد بزرگي است كه در خانه مولاي متقيان علي‌بن‌ابيطالب(ع) ديده به جهان گشود. صداي پدر، صداي عدالت انساني بود و مادر، اسوه زنان عالم. در ايام كودكي، بوي مبارك وحي را كه خانه آنان به عطر دلاويزش معطر بود استشمام كرد، از سرچشمه روشني و نور نوشيد و از سفره‌اي روحاني طعام برگرفت و در هواي آزادگي باليد. ميراث‌دار رسالتي شد كه پدر در ايام جواني، در آن هنگام كه پيران در خواب رخوتناك جاهليت بودند، براي آن شمشير زده بود و بعد از وفات پيامدار وحي، مردي كه تمام هستي‌اش حيات و سرزندگي و مبارزه و كوشش بود، بيست و پنج سال خموشانه دندان بر جگر نهاد تا تماميت حاكميت اسلام حفظ شود. پنج سال زعامت مسلمين را به عهده گرفت تا به كمك انديشه‌هاي بزرگ متعالي خويش مدينه فاضله انساني را بنيان نهد و عاقبت جان بر سر ايمان نهاد. پس از شهادت پدر، برادر را يافت كه در چنبره نامردي‌ها و نامردي‌ها شهيد شد و پس از آن وي علم برافراخته محمد مصطفي (ص) را در معبر هستي آدمي برافراشت.
اباعبدالله الحسين (ع) آموزگار بزرگ شهادت و معلم پاكبازي و اخلاص است. تولد حضرتش حيات همه ملكات و ارزش‌هاي والاي انساني است كه حضرت حق، خاصان و برگزيدگان خود را بدان‌ها زينت بخشيده است. عظمت و بزرگي اباعبدالله (ع) و گنجاي سينه مشروح حضرتش، بدان پايه است كه هر كسي در هر جاي اين گستره خاكي به آزادي و انسان عشق بورزد، او را معلم و راهنماي خود مي‌داند. اهل ديانت نيز او را پاسدار راستين حقيقت و جوهر دين مي‌دانند؛ بدان گونه كه با وجود كوشش‌هايي كه بعضي از جناح‌ها كردند تا نهضت او را كمرنگ جلوه دهند و شايد از عظمت كارش اندكي بكاهند و جنايت دشمنان وي را كم‌اهميت جلوه دهند، به نتيجه‌اي دست نيافتند و امروزه در گستره‌اي به وسعت دنياي اسلام، اسوه شيعيان است و دوستداران راستي و پاكي به چشم عظمت در پهناي كار وي مي‌نگرند و خون پاك او را چشمه خروشاني مي‌دانند كه از صحراي آتش‌خيز ماريه جوشيدن آغاز كرد و در مسير خود همه عصرها و نسل‌ها را به رستاخيز خواند؛ رستاخيزي كه آزادگي و حميت و مردانگي را به آدمي تعليم مي‌دهد.
خانواده مولي‌الموحدين، علي‌بن‌ابيطالب (ع)، خانواده شگفتي‌هاست. گويي همه عظمت‌ها و ارجمندي‌هاي تاريخ انساني در اين خانواده و در زير يك سقف گرد آمده‌اند. ابوالفضل، برادر رشيد حضرت امام حسين (ع) و جانباز بزرگ صحراي كربلا، تجسم سرداري جنگاور، برادري عزيز، انساني مخلص و پاكبازي بي‌رياست. جانبازي او در نبرد بزرگ عاشورا فقط برخاسته از حب برادري نبود. ايمان سترگ و روشن‌انديشي عميق وي او را به مسيري رهنمون مي‌شد كه ثمره آن جز مجاهدت و شهادت نيست و ابوالفضل اين همه را در خانه‌اي آموخته بود كه هر منصفي به ديدن آن انگشت حيرت به دندان مي‌گزد و به ستايش و تحسين واداشته مي‌شود.
نامگذاري روز ولادت آموزگار بزرگ شهادت به نام روز پاسدار و ميلاد حضرت ابوالفضل(ع) به نام روز جانباز، منبعث از منشوري است كه نظام مقدس جمهوري اسلامي ايران آن را سرلوحه مشي فكري و اجتماعي خود قرار داده است. پاسداران، جان بر كفاني هستند كه وظيفه دفاع از كيان اسلام و ايران اسلامي و آزادگي را به عهده دارند و جانبازان كساني هستند كه پرچم آزادگي را كه امام حسين (ع) و برادر بزرگوارش در روزگار ظلمت و وحشت برافراشتند، همچنان برافراشته مي‌دارند و چون معلمان خويش، از بذل تمامت هستي خود دريغ ندارند.در عين حال نشستن نام پاسدار بر روز ولادت اسوه بزرگ آزادگي، امام حسين (ع) و نيز قرار گرفتن نام جانباز بر روز ولادت جانباز بزرگ تاريخ انساني، حضرت ابوالفضل العباس (ع)، دو روزي كه يكي از گرامي‌ترين ايام مورد احترام شيعيان است، نشانه نهايت تكريم و بزرگداشت مردم ايران از دو گروهي است -پاسدار، جانباز- كه ايران، استقلال و شرافت خود را مرهون ايثار و از جان گذشتگي آنانمي‌داند و مي‌شناسد.

-----------------------------------------------------

روزنامه اعتماد به تاریخ سه شنبه 1398/01/20