مرثيه آفتاب ، به مناسبت سالروز ارتحال حضرت امام ( روزنامه اعتماد ، صفحه اول ،١٣٩٥/٣/١٣)

در سالگرد رحلت، ديگر باره آن لحظه نزديك مي‌شود؛ دست‌ها بر ضريح او قفل مي‌شوند، پيشاني‌ها ساييده مي‌شوند بر ضريح او، و ...

نگاه‌ها مژگان مي‌فشرند بر ضريح او، پاسخ صداي قلب‌شان در كجاست؟
مردي كه با كوله بار حماسه از دورترين آرزوهاي مردمان باز آمده بود، مردي كه بر سينه‌اش نشان سلام داشت و از دستانش نور مي‌تراويد، مردي كه لبخندش روشنايي ابدي شهر را نويد مي‌داد. مردي كه بر هركجا قدم مي‌گذاشت شميم خداوندي منتشر مي‌شد. آسوده، كه كوله بار حماسه و رزمش را اينك بر دوش مردمان نهاده بود و مي‌رفت. دور مي‌شد همچناني كه از آرزوي دوردست قلب‌ها برآمده بود، به آرزوي فرياد خوانده بود.
مردي كه پانزده خرداد را خاستگاه قيام مردمي نهاد كه داغ كربلا را هنوز بر سينه داشت و چنين شد كه حسين(ع) ديگرباره از پانزده خرداد، سربركرد و از چشمان مردي تراويد كه خون حسين(ع) در رگ‌هايش بود و صلابت گام‌هاي حسين(ع) در گام‌هايش. و خرداد، كسي چه مي‌دانست كه خرداد، ماه خاصه اين مرد مي‌شود. خاستگاه قيامش و رحلتش. كسي چه مي‌دانست خرداد- كه همواره تلي از روزهاي معمولي بود- ناگهان حماسه‌بارترين و اندوهناك‌ترين ماه سال شود و چون تكه جدا شده‌اي از تاريخ تا ابد حماسه بار و سيه پوش تكرار شود.
آن مرد بزرگ، خميني سترگ، برخاسته از پانزده خرداد كه در جست‌وجوي قلب‌هاي مشتاق از شهري به شهري سفر كرده بود، روزي آمد و پرچم سبزش رابرفراز قلب‌هاي ما نهاد و چنين بود كه سهم ما از اسلام، انقلابي شد كه حسين(ع) در كربلا آغاز كرده بود. و اين پير حسيني تبار، ما را به جرعه‌اي از شهد شهادت ميهمان كرد و چونان شد كه شهيدان ما همه عطر حسين(ع) داشتند و قلب‌شان گل سرخ عشقي بود كه به ياد حسين(ع) شكفته بود. و در پس رفتن او اندوه بزرگ آمد و در جان ما خانه گرفت. اگرچه هنوز بار امانت او - انقلاب اسلامي- بردوش ما است و ما هنوز سرود حماسه او را ترنم مي‌كنيم و ما هنوز مي‌رويم كه قله‌هاي غريب دنيا را با پرچم سبز خميني روشنايي بخشيم و آنچه در دست‌هاي ما است همان پيمان صلح و صلاح و فلاح است كه آن پير حسيني تبار بر دستان ما نهاد و چگونه مي‌توان گفت كه او رفته است؛ او كه از هر پنجره‌اي نگاه در نگاه ما دارد؛ او كه با طلوعي خورشيدوش به سمت روياها و يادهاي ما مي‌تابد.

امام خميني كشتيبان دريادلي بود كه توانست سفينه انقلاب اسلامي ايران را از موج حادثات به دربرد و سربلند و استوار به سر منزل مقصود رهنمون شود. عالم نستوه و بزرگمردي كه حيات خويش را با عزت و سربلندي مسلمانان جهان گره زد و تمام عمر پربركت خويش را صرف مجاهدات كرد تا مسلمانان هويت خويش را بازيابند و نيك و بد امور را از يكديگر باز شناسند.
اما اين تمامت شخصيت اين بزرگمرد نيست. وي معلمي بزرگ بود كه با درس‌هاي مداوم و پر عمق خويش نسلي از رسولان معنويت و پارسايي را تربيت كرد، كه در هدايت نهضت، بيشترين سهم را داشته‌اند و دارند. اين معلم بزرگ با الهام از پيام‌هاي ناب مكتب تعالي بخش اسلام در هويت بخشي به روحانيت ظلم‌ستيز شيعه كه امر ابلاغ مفاهيم ديني را به عهده دارند و بيشترين سهم را در نشر تعاليم مكتب عهده‌دار هستند، كاري شگفت صورت داد تا به آنجا كه تحرك در حوزه‌هاي ديني را بايد محصول كوشش‌هاي آن پير فرزانه محسوب داشت.
بازسازي دين و دنياي مسلمانان در سرلوحه فعاليت‌هاي او بود؛ گرچه شخصيت سترگش متعلق به مليتي واحد نيست و همه مسلمانان وامدار روشن‌انديشي‌ها و مجاهدت‌هاي اويند اما نام بزرگش با نام انقلاب اسلامي و ايران معاصر به آن‌گونه پيوند خورده است كه از يكديگر انفكاك‌ناپذيرند. نهضت خرداد سال ١٣٤٢ شمسى نقطه عطف جنبشي بود كه امام لواي آن را برافراشته بود. گرچه امام تجربه زخم‌هاي كاري را كه ايران از انگليس خورده بود، پيش چشم داشت، اما با درك وسيع و ژرف خويش در عصر جديد، امريكا را بزرگ‌ترين دشمن مسلمانان مي‌دانست و جباران و خودكامه‌هايي كه جهان را به قبضه قدرت خويش مي‌خواستند، از او وحشت داشتند. طي ساليان كه حضرتش رهبري انقلاب اسلامي ايران را به عهده داشت توانست اين غول جهانخوار را در برابر اراده ملتي مسلمان كه خواهان آزادگي و سربلندي بودند به زانو درآورد و ضعف و زبوني او را به جهانيان نشان دهد.
پساز رحلت امام دشمنان انقلاب اسلامي انتظار شكست انقلاب را مي‌كشيدند، زيرا تنگناهايي فراهم آورده بودند كه گذر از آنها دشوار مي‌نمود. اما او نسلي را تربيت كرده بود كه پس از وي از پرتو كلامش و راه عزت آفرينش كه از جانشين ژرف نگر او برگرفتند، كاروان انقلاب اسلامي را از عقبه‌هاي دشوار گذر دادند.

http://etemadnewspaper.ir/Modules/News/NewsCrop.aspx?News_Id=45317&V_News_Id=&Src=Main